Το συννεφο της ληθης

22/09
Σήμερα ξύπνησα στις 7:30, αλλά ακόμη κρυβόμαι για ώρα στα σκεπάσματα.
Ταξίδευα όλο το βράδυ και αισθάνομαι, κάπως κουρασμένη.
Η μέση μου, το κεφάλι μου, τα μάτια μου, ένα συνονφύλευμα πραγμάτων που δίνουν αληθινή οντότητα σε εκείνα τα... σε κάποια από εκείνα τα...
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Δεν ξέρω τι φταίει και κάποιες φορές θυμάμαι, κάθε τι που προσπαθώ να ξεχάσω.
Σκέφτομαι ότι δεν πειράζει, το χαμόγελο και η καλή διάθεση είναι η λύση, ίσως είναι η λύση -
Ας σηκωθώ.
Αρχίζω να νιώθω ήδη καλύτερα,
μια νέα μέρα, αισιόδοξες σκέψεις και όλα γίνονται ξανά πιο ανάλαφρα.
Φεύγω γιατί έχω αργήσει, θα ήθελα να ξεχάσω, να νιώσω χαρούμενη, με χαμόγελο χωρίς θλιμμένα μάτια.

23/09
Σήμερα ξύπνησα πάλι στις 07:30, δεν αισθάνομαι, όμως, το ίδιο, κάτι λείπει.
Αισθάνομαι χαρούμενη, χωρίς να ξέρω γιατί.
Χαμογελάω, κάνω όνειρα, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Θέλω να βάλω στόχους, αλλά δε βρίσκω μια αληθινή αιτία.
Άραγε γιατί θέλω να γίνω καλύτερη, γιατί είμαι χαρούμενη, γιατί θέλω να είμαι χαρούμενη;
Πώς είναι να μην είσαι χαρούμενος;
Αισθάνομαι μπερδεμένη, με ένα κενό που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Φεύγω γιατί έχω αργήσει, θα ήθελα να καταλάβω γιατί είμαι χαρούμενη, γιατί χαμογελώ, γιατί γύρω μου υπάρχουν θλιμμένα μάτια.


24/09
Σήμερα δεν ξύπνησα γιατί δεν κοιμήθηκα.
Νιώθω ξανά ολόκληρη.
Ανυπομονούσα να έρθουν πάλι όλα τα κομμάτια μου πίσω.
Έχω ανάγκη να θυμάμαι.
Όλα τώρα έχουν μια αιτία.
Οι στόχοι μου, τα όνειρά μου, οι σκέψεις μου.
Φεύγω γιατί έχω αργήσει, δεν πειράζει που δε νιώθω πάντα χαρούμενη, μάχομαι για να νικήσω και να νικηθώ.

Νιώθω ζωντανή.